Relacje

Biograficzne

Urodziła się 3 września 1921 w Kałudze w ZSRR. Jej rodzice, Eugenia z domu Suchecka i Stanisław Skoczek, pochodzili z rolniczych rodzin spod Karczewa i Słomczyna pod Warszawą. Osiedli w Kałudze w 1906 roku (wcześniej ojciec odbywał w tym mieście służbę wojskową w carskiej Rosji), ponieważ w rodzinnych stronach nie było pracy. W Kałudze narodziło się sześcioro dzieci państwa Skoczków, w tym przedostatnia względem starszeństwa, jedyna córka, Eugenia. 

W 1922 roku rodzina Skoczków postanowiła powrócić do niepodległej Polski. 

Z uwagi na brak pracy na podwarszawskiej prowincji, ojciec zdecydował o wyjeździe z całą rodziną do pracy na kolei w Kowlu na Wołyniu. Rodzina zamieszkała w biednej, obrzeżnej ukraińskiej dzielnicy Kowla. Eugenia Borkowska uczyła się w Powszechnej Szkole Kolejowej Nr 1, potem przez trzy lata w Szkole Handlowej prowadzonej przez Towarzystwo Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych. Wybuch wojny uniemożliwił jej skończenie ostatniej klasy. 

W pierwszych latach sowieckiej okupacji Eugenia Borkowska pracowała - dzięki bratu - jako księgowa na kolei w Cumaniu. W październiku 1942 zaangażowała się w drobne działania konspiracyjne Armii Krajowej. Oficjalnie w szeregi organizacji wstąpiła wiosną 1944. W tym czasie pracowała na kolei w Lubomlu i wielokrotnie przewoziła konspiracyjną prasę oraz pieniądze z Kowla do Lubomla i Chełma. Współorganizowała działania lokalnych komórek AK, przekazywała polecenia i komunikaty do Warszawy, Chełma, Lubomla i Rymacz. 

W lipcu 1944, po rozbrojeniu, Eugenia Borkowska zakończyła oficjalną współpracę z AK. Późną jesienią 1944 została aresztowana przez wywiad Urzędu Bezpieczeństwa w związku z rzekomym złamaniem umowy o współpracę. Była przetrzymywana i wielokrotnie przesłuchiwana w okolicach Otwocka, następnie przetrzymywana w Złotowie pod Poznaniem. 

Wczesną wiosną 1945, w związku ze zwolnieniem z aresztu w Wielkopolsce, zdołała uciec z transportu do Warszawy (uciekła w Pruszkowie). Ukrywała się u rodziny w Kawęczynie pod Warszawą. 

W 1945 roku rozpoczęła naukę w ostatniej, czwartej klasie szkoły handlowej w Warszawie. Nie ukończyła nauki z powodu aresztowania za obrazę ZSRR, 11 kwietnia 1946 w Ciechanowie. 6 marca 1946 została skazana na półtora roku więzienia. Wyszła na wolność 6 marca 1947, na mocy amnestii.

Podjęła pracę w biurze kolejowym przy dworcu Wschodnim w Warszawie. Potem pracowała przy Wystawie Ziem Odzyskanych. Od 1948 roku aż do stanu wojennego była związana z Robotniczą Spółdzielnią Wydawniczą "Prasa" w Warszawie - pracowała jako stenografka i redaktorka w redakcji młodzieżowej. W 1949 roku wyszła za mąż za kolegę z pracy, Seweryna Borkowskiego, z którym ma córkę Marię. Eugenia Borkowska na emeryturze została awansowana na porucznika. Zmarła w 2016 roku.

Rozmowę audio nagrał Łukasz Kamiński w 2012 roku w Warszawie, sygnatura AHM_2681.