Relacje

Biograficzne

Urodziła się 18 sierpnia 1923 w Grudziądzu. Miała starszego o trzy lata brata Jana. Matka, Halina Jaroszewiczowa z domu Chełmicka, była działaczką społeczną i polityczną – współzałożyła Związek Pracy Obywatelskiej Kobiet, sprawowała funkcję posłanki na Sejm II RP i senatorki. Ojciec, Tadeusz Jaroszewicz, major I Pułku Szwoleżerów, wykładowca w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, od 1926 roku pracował w Głównym Inspektoracie Sił Zbrojnych w Warszawie. W 1932 roku rozpoczął służbę dyplomatyczną, pełniąc rolę attaché wojskowego w Helsinkach i Sztokholmie oraz chargé d'affaires poselstwa RP w Kairze. Maria Ewa Zielińska przez blisko rok przebywała wraz z ojcem w Egipcie. Po powrocie do Polski ukończyła prywatną szkołę powszechną J. Kowalczykówny i kontynuowała naukę w gimnazjum im. J. Słowackiego w Warszawie. Po śmierci ojca w 1934 roku przeniosła się z matką i bratem do prywatnego mieszkania na terenie sejmu. 

Wybuch wojny zastał ją w majątku rodziny matki, Kowalkach koło Rypina, skąd wkrótce wróciła do Warszawy. Opiekowała się bratem, który odniósł ranę w bitwie pod Kockiem. W 1940 roku jej matka została aresztowana, osadzona na Pawiaku, a następnie stracona w zbiorowej egzekucji w Palmirach. Brat, żołnierz oddziału transportowego „Wachlarza”, zginął pod Słonimem w 1942 roku, przewożąc materiały wybuchowe. Maria Ewa Zielińska działała w konspiracji jako łączniczka w strukturach „Baszty”, a później „Wachlarza”. Równocześnie uczyła się na kompletach w Miejskiej Szkole Sztuk Zdobniczych. 30 grudnia 1943 poślubiła Tadeusza Zielińskiego, pracownika tajnego Wydziału Architektury Politechniki Warszawskiej, żołnierza AK. W czasie powstania warszawskiego jej mąż walczył w batalionie „Golski”; po kapitulacji został wywieziony do Niemiec, gdzie doczekał wyzwolenia przez Amerykanów. W sierpniu 1944 Maria Ewa Zielińska opuściła Warszawę w konwoju ludności wypędzonej z miasta i trafiła do domu znajomych w Komorowie. 

Koniec wojny zastał ją w Krakowie. 

Po wojnie zatrudniła się w Wytwórni Filmowej Wojska Polskiego. W 1946 roku przeniosła się wraz z mężem do Komorowa, a następnie do Warszawy. Dochowali się dwóch synów, Jana i Łukasza. Mąż był profesorem na Wydziale Architektury Wnętrz ASP w Warszawie i współautorem wielu realizacji architektonicznych w stolicy. W 1951 roku Maria Ewa Zielińska rozpoczęła pracę w Instytucie Wzornictwa Przemysłowego jako projektantka w Zakładzie Obuwia i Galanterii. W 1960 roku przeszła do nowo utworzonego Centralnego Biura Wzornictwa Przemysłu Lekkiego; kierowała zespołem pięciu osób, była też redaktorem wydawnictw IWP. W 1969 roku zajęła się indywidualną twórczością artystyczną, projektowała formy przestrzenne w skórze. Miała liczne wystawy w kraju i za granicą. Po wprowadzeniu stanu wojennego zaangażowała się w prace Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. 

Zmarła 18 września 2021.

Rozmowę audio nagrał Dominik Czapigo w 2014 roku w Warszawie, sygnatura AHM_3212.