Relacje

Biograficzne

Urodził się 4 sierpnia 1920 w Białymstoku. Ojciec był właścicielem firm przewozu osób, m.in. na linii Białystok-Warszawa i Warszawa-Lublin. Eugeniusz Łatuchowski uczył się w szkole powszechnej i gimnazjum im. króla Zygmunta Augusta w Białymstoku. W 1935 roku wyjechał do Wilna, do Państwowej Szkoły Technicznej im. Marszałka Piłsudskiego. Ukończył ją w 1939 roku i przyjechał do Warszawy, do której w 1935 roku przeprowadzili się jego rodzice.

Z racji swoich zainteresowań motoryzacją i umiejętności kierowcy był związany z warszawskim automobilklubem.

31 sierpnia 1939 udał się, jako kierowca prywatnego samochodu księżnej Mirskiej, do jednego z majątków w okolicy Działdowa. Tam zastała go wojna, 1 września 1939 wrócił do Warszawy. W pierwszych dniach września 1939 dwukrotnie wywiózł ze stolicy ewakuujących się ludzi. 8 września zabrał rodzinę do Wilna. Po przejęciu Wileńszczyzny przez Litwę i w okresie okupacji sowieckiej Eugeniusz Łatuchowski pracował na budowach w Jewie, Olicie, Szawle i Wilnie.

W czasie okupacji niemieckiej wiosną 1942 próbował przedostać się do Warszawy. Został zatrzymany w pociągu przez patrol niemiecki, kilka dni spędził w areszcie w Grodnie. Dotarł do Warszawy w listopadzie, w grudniu sprowadził żonę i dwoje dzieci. Zamieszkał z rodziną w kamienicy przy ulicy Ogrodowej 67. Zarabiał do spółki z ojcem, produkując naftę do lamp z nielegalnie zdobywanej ropy.

Pierwszy miesiąc powstania warszawskiego przeżył z rodziną, ukrywając się w piwnicy browaru nieopodal domu. Potem wszyscy zostali zapędzeni do kościoła św. Wojciecha. Eugeniusza Łatuchowskiego z grupą mężczyzn skierowano do porządkowania dawnej fabryki Gerlach na Woli. Po kilku dniach wywieziono go do Austrii, do pracy przymusowej w fabryce Steyr-Daimler-Puch. 10 marca 1945, prowadząc ciężarówkę, miał ciężki wypadek i spędził kilka tygodni w szpitalu.

Gdy Amerykanie wyzwolili obóz, w którym przebywał, wrócił do Polski. Odnalazł rodzinę i zamieszkał w Szczecinie. W lutym 1948 wrócił z żoną i dziećmi do Warszawy. Otrzymał posadę szefa działu taboru i warsztatów w Zarządzie Oczyszczania Miasta. W październiku został aresztowany pod zarzutem szerzenia antyrządowej propagandy, spędził w celi pół roku zanim go uniewinniono.

Od 1950 roku pracował w Miejskim Przedsiębiorstwie Robót Drogowych oraz w kilku innych przedsiębiorstwach państwowych. Budował m.in. infrastrukturę drogową przy Pałacu Kultury. Przed przejściem na emeryturę w 1982 roku kilka lat pracował jako prywatny taksówkarz.

Zmarł 23 kwietnia 2025.

Rozmowę audio nagrał Paweł Pięciak w 2014 roku w Warszawie, sygnatura AHM_3136.