Relacje

Biograficzne

Urodził się 31 października 1932 w Warszawie. Miał czworo rodzeństwa. Ojciec pracował na cmentarzu prawosławnym przy ul. Wolskiej. Początkowo mieszkali w barakach w okolicach parku Sowińskiego na Woli, po zajęciu Warszawy przez Niemców przeniesieni zostali do sutereny domu przy ul. Wolskiej 143. Na początku powstania część rodziny (rodzice, brat Władysław z żoną Mirosławą, brat Sylwester i sam Wiesław Kępiński) wraz z okolicznymi mieszkańcami ukryła się w podziemiach cerkwi przy ul. Wolskiej. Niemcy zmusili ich do opuszczenia kryjówki i rozstrzelali. Wiesław Kępiński uratował się, uciekając na cmentarz. Podczas ucieczki został ranny. Przedostał się do ciotki na Jelonki, skąd rodzina przewiozła go pod Warszawę, gdzie doczekał końca wojny.

Powrócił z siostrą do Warszawy. Napisał list do "Expressu Wieczornego" z prośbą o pomoc, gdyż mieszkał w bardzo ciężkich warunkach. Karolina Beylin opublikowała ten list i spośród osób, które zechciały zaopiekować się Wiesławem Kępińskim, wybrała Iwaszkiewiczów. Od 1947 do 1955 roku mieszkał u nich w Stawisku. Dzięki pomocy Jarosława Iwaszkiewicza dostał pokój w "kołchozie" przy ul. Foksal w Warszawie. Rozpoczął pracę w fabryce im. Róży Luksemburg. Następnie, aż do emerytury, pracował w telewizji.

W 2006 roku wydał zbiór wspomnień "Sześćdziesiąty pierwszy" (miał być 61. osobą rozstrzelaną w egzekucji 5 sierpnia 1944 na ul. Wolskiej). Występował również w filmach dokumentalnych i pomagał w organizowaniu kilku wystaw dotyczących wojny, m.in. w Muzeum Historycznym m.st. Warszawy. 

Zmarł 13 lutego 2023.

Rozmowę audio nagrała Katarzyna Solka-Dąbrowska w 2008 roku w Warszawie (Polska), sygnatura AHM_0919.