Relacje

Biograficzne

Urodził się 9 czerwca 1919 w Kijowie jako pierwsze z dwojga dzieci Władysława i Antoniny z domu Kuroczkin. Rodzice poznali się w Kijowie, gdzie ojciec był dyrektorem polskiego szpitala, a matka pracowała w laboratorium. W 1920 roku rodzina przyjechała do Polski; zamieszkała we Włocławku, później w Toruniu. Ojciec był naczelnym lekarzem garnizonu, a następnie naczelnym lekarzem Centrum Wyszkolenia Artylerii i Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu. Po przewrocie majowym w 1926 roku został zwolniony z wojska. Kontynuował praktykę jako lekarz cywilny. Jerzy Wojsym-Antoniewicz rozpoczął w 1928 roku naukę w Państwowym Gimnazjum im. M. Kopernika w Toruniu. Po zdaniu w 1937 roku matury w Gimnazjum im. Marszałka E. Śmigłego-Rydza w Bydgoszczy został przyjęty do Szkoły Podchorążych Artylerii w Toruniu.

W sierpniu 1939 Jerzy Wojsym-Antoniewicz otrzymał przydział do jednostki artylerii w Górze Kalwarii. Został wyznaczony na dowódcę oddziału ochrony sztabu „Pilica” w Grójcu. 18 września w okolicach Dubna w czasie ewakuacji wojska na wschód dostał się do niewoli sowieckiej. Do listopada 1939 przebywał w obozie jenieckim w Nowogrodzie Wołyńskim. Następnie został przetransportowany do Zagłębia Donieckiego, gdzie pracował w kamieniołomach. W czerwcu 1940 przewieziono jeńców do republiki Komi, do pracy przy budowie kolei na trasie Kotłas-Workuta. W obozowej administracji Jerzy Wojsym-Antoniewicz pełnił funkcję referenta do spraw wyżywienia. Na Uralu przebywał do lipca 1941. Stamtąd został przewieziony do obozu jenieckiego w Talicy w obwodzie iwanowskim. Po amnestii dla obywateli polskich dotarł do tworzącego się wojska polskiego w Tockoje. Otrzymał przydział do 6 Pułku Artylerii Lekkiej oraz awans na podporucznika. Z Armią Andersa przez Iran, Liban i Palestynę w  styczniu 1944, już jako żołnierz 5 Kresowej Dywizji Piechoty II Korpusu Polskiego trafił do Włoch. Przeszedł cały szlak bojowy: od obrony nad rzeką Sangro w marcu 1944, poprzez bitwę o Monte Cassino, walkę o Ankonę, gdzie został ranny, aż po zdobycie Bolonii w kwietniu 1945.

W lutym 1947 ewakuowany został do Wielkiej Brytanii. W listopadzie 1947 po demobilizacji wrócił do Polski; zamieszkał w Poznaniu. W 1959 roku założył przy ZBoWiD-zie Klub Monte Cassino; od 1967 roku formalnie należał do ZBoWiD-u. Pracował m.in. w Państwowych Zakładach Zbożowych w Poznaniu. Przez wiele lat był tłumaczem języka włoskiego na Międzynarodowych Targach Poznańskich. W 1990 roku przeszedł na emeryturę. Mieszka w Poznaniu.

Rozmowę audio nagrał Grzegorz Kaczorowski w 2010 roku w Poznaniu, sygnatura AHM_2037.