Relacje

Biograficzne

Urodziła się w 1932 roku w Warszawie jako starsza z dwóch córek Marii z d. Szwalbach i Stanisława Hillbrichtów. Rodzice poznali się w Prokuratorii Generalnej Rzeczypospolitej Polskiej, gdzie oboje pracowali. Ojciec był doktorem nauk prawnych, pochodził ze Lwowa, tam ukończył Uniwersytet Jana Kazimierza. Matka pochodziła z Warszawy, była sekretarką, po ślubie zrezygnowała z pracy zawodowej. Rodzina Hillbrichtów mieszkała w kamienicy przy pl. Narutowicza na warszawskiej Ochocie. Przed 1939 rokiem Anna Hillbricht-Ilkowska była uczona w domu przez bonę.

Wybuch II wojny światowej zastał Hillbrichtów na letnisku w Świdrze. Rodzina wyjechała do Lwowa i zatrzymała się u jednego ze stryjów. Z obawy przed rozpoczętymi wiosną 1940 wywózkami na Wschód, Hillbrichtowie w czerwcu 1940 uzyskali zgodę niemiecko-sowieckiej komisji na wyjazd do Generalnej Guberni. Wrócili na ul. Filtrową w Warszawie. Podczas okupacji Anna Hillbricht-Ilkowska uczyła się w Szkole Fundacji im. Wandy z Posseltów Szachtmajerowej, prowadzącej tajne nauczanie, w roku 1943 uczęszczała do szkoły sióstr Sacré Coeur.

Pierwsze dni powstania warszawskiego Hillbrichtowie spędzili w piwnicy swojego domu. 10 sierpnia 1944 zostali wypędzeni na Zieleniak, a stamtąd do tartaku przy ul. Łopuszańskiej, skąd udało im się uciec do Milanówka. Zatrzymali się u przyjaciela ojca. W październiku 1944 dzięki pomocy Rady Głównej Opiekuńczej dostali się do Krakowa, gdzie zamieszkali u jednego ze stryjów. Tam Anna Hillbricht-Ilkowska uczęszczała do liceum sióstr urszulanek. 

W 1948 roku Hillbrichtowie wrócili do Warszawy i zamieszkali najpierw na Żoliborzu, a po śmierci ojca – przy Nowym Świecie 67. W 1950 roku Anna Hillbricht-Ilkowska ukończyła Liceum im. Stefanii Sempołowskiej i dostała się na studia biologiczne na Uniwersytecie Warszawskim. W tym czasie zapisała się do Związku Młodzieży Polskiej.

Po skończeniu studiów magisterskich w 1955 roku została na uczelni jako doktorant, specjalizowała się w badaniu zooplanktonu jezior. W 1961 roku wyszła za mąż, urodziła córkę.

Po obronie doktoratu w 1964 roku pracowała w Instytucie Ekologii PAN. W 1981 roku otrzymała stopień doktora habilitowanego oraz tytuł profesora nadzwyczajnego, zaś w 1991 – zwyczajnego. Jest autorem i współautorem ponad dwustu prac naukowych z zakresu ekologii i ochrony jezior. W latach 1995–2001 pełniła funkcję wiceprezydenta Societas Internationalis Limnologiae (SIL), w latach 1995–2002 była wiceprzewodniczącą Państwowej Rady Ochrony Przyrody. W 1978 roku odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi, zaś w 1991 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1995 roku otrzymała Złotą Odznakę za Zasługi dla Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Od 2000 roku była członkiem honorowym  Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego.

W 2003 roku przeszła na emeryturę, pozostała jednak aktywna zawodowo – pełniła funkcję redaktora naczelnego kwartalnika "Polish Journal of Ecology".
Zmarła 28 lipca 2021.

Rozmowę audio nagrała Zofia Pośpiech w 2009 roku w Warszawie, sygnatura AHM_1190.