Relacje

Biograficzne

Urodził się 19 stycznia 1918 w Krakowie. Miał młodszą o rok siostrę Krystynę i młodszych o pięć lat braci bliźniaków – Andrzeja i Macieja. Rodzice pochodzili ze wschodnich terenów II RP. Ojciec był komendantem tartaków m.in. w Kiwercach i Dorohusku. W 1923 roku rodzina Dobruckich zamieszkała w Utracie (dzisiejszy Piastów). Stamtąd Dobruccy przenieśli się do Warszawy – na Powiśle, potem na Żoliborz.

W 1929 roku zmarła matka Władysława Dobruckiego. Opiekę nad nim i rodzeństwem sprawowała ciocia, potem babcia. W latach 1934–1937 ojciec był powtórnie żonaty.

Władysław Dobrucki ukończył szkołę powszechną na Żoliborzu. W roku 1935 zdał maturę w prywatnym Liceum Władysława Giżyckiego i dostał się na Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej. Wiosną 1939 wyjechał na studencką praktykę do fabryki Sulzera w Paryżu. W pierwszych dniach września wrócił do Warszawy przez Włochy, Jugosławię i Rumunię. Udał się do Lublina, tam dostał się do grupy majora Korytki. Żołnierze doszli do Kowla, skąd Władysław Dobrucki ewakuował się przed Armią Czerwoną. Do stycznia 1940 mieszkał wraz z rodzeństwem w Lublinie, dostarczał silniki elektryczne do Fabryki Wolskiego. Po powrocie do Warszawy otworzył biuro techniczno-handlowe, następnie sklep w podwórzu przy pl. Grzybowskim.

W 1941 roku Władysław Dobrucki został aresztowany przez gestapo. Kilka miesięcy spędził na Pawiaku. Stamtąd został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu, gdzie pracował w zakładach Buna-Werke i w obozowej kartoflarni. W kwietniu 1943 został wywieziony do obozu koncentracyjnego Mauthausen-Gusen. Tam pracował w zakładach zbrojeniowych Steyr-Daimler-Puch. Po wyzwoleniu obozu w maju 1945 przebywał w Linzu. Nawiązał kontakt z ojcem więzionym w oflagu w Westfalii. W Krakowie odnalazł żyjące rodzeństwo (brat Maciej zginął w powstaniu warszawskim).

Przerwane studia ukończył w 1946 roku na Politechnice Śląskiej. W latach 1946–1957 był kierownikiem pracowni w Biurze Projektowania Hutnictwa „BIPROHUT”. W latach 1950–1954 wykładał na Politechnice Śląskiej. Od 1956 roku pracował na Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakwie, gdzie obronił doktorat (1960), uzyskał habilitację (1962) i został kierownikiem Zakładu Maszyn Obróbki Plastycznej na Wydziale Maszyn Górniczych i Hutniczych. W 1970 roku uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, w 1976 – profesora zwyczajnego. W 1988 roku przeszedł na emeryturę.

Ożenił się w drugiej połowie lat 40. Miał syna i córkę. Został odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Oświęcimskim. Zmarł w 2010 roku.

Rozmowę audio nagrała Katarzyna Pochodaj w 2007 roku w Krakowie, sygnatura AHM_0292.