Relacje

Biograficzne

Urodziła się 7 lipca 1925 w Lataczu koło Zaleszczyk, w województwie tarnopolskim. Była jednym z siedmiorga dzieci Stanisławy z Czernickich i Władysława Bobrowskiego. Ojciec brał udział w I wojnie światowej, służył we Francji w armii generała Hallera, po powrocie do Polski,
prowadził gospodarstwo, był plantatorem, radnym i kasjerem w kółku rolniczym. Matka opiekowała się domem i dziećmi.
Przed II wojną Helena Harbul brała udział w przedstawieniach miejscowego Domu Polskiego. W czasie okupacji sowieckiej i niemieckiej mieszkała wraz z rodziną w Lataczu. Latem 1944 większość miejscowych mężczyzn wstąpiła do Armii Berlinga i wyruszyła na front. Nocą z 16/17 stycznia 1945 nacjonaliści ukraińscy, mordowali kobiety, dzieci i starców pozostających w Lataczu, a samo miasto spalili. Helena Harbul ukryła się z rodziną w gospodarstwie. Kolejny miesiąc z innymi ocalonymi przetrwała w ruinach sąsiedniego miasteczka Tłuste.
W lutym 1945 cała rodzina została repatriowana. Przez Bełżec trafiła do Tomaszowa Lubelskiego, gdzie zamieszkała w domu leśniczego poznanego w drodze do Polski. Potem ojciec rodziny otrzymał posadę i mieszkanie w miejscowej szkole. Helena Harbul pracowała w sklepie.
W marcu 1946 przeniosła się wraz z rodziną do Giebułtowa na Ziemiach Zachodnich. Dostała pracę: najpierw przy aprowizacji miejscowego zakładu tkackiego, potem w niedalekim Mirsku, w sklepie należącym do tego zakładu.
W 1947 roku wyszła za mąż za byłego partyzanta z Wileńszczyzny. W kolejnych latach łączyła wychowanie trojga dzieci z prowadzeniem komisu przy mirskiej fabryce tkackiej, potem z pracą fakturzystki w zakładowym dziale księgowości.
W 2007 roku, po śmierci męża, Helena Harbul przeprowadziła się do Wrocławia. Zmarła w marcu 2016.

Rozmowę audio nagrał Jarosław Pałka w 2012 we Wrocławiu, sygnatura 2820.