Relacje

Biograficzne

Urodził się w 1912 roku w Baranowiczach jako drugi syn Marii z domu Grygorczuk i Michała Woronowiczów; miał starszego brata, Ryszarda. Matka pochodziła z rodziny rzemieślniczej, ojciec, felczer, z drobnej litewskiej szlachty. Po ślubie rodzice zamieszkali w Baranowiczach, gdzie ojciec kierował składem winnym. W 1915 roku rodzina została ewakuowana na wschód, do Mcenska. Mieczysław Woronowicz zaczął się uczyć w szkole rosyjskiej, a po zakończeniu wojny i powrocie do Baranowicz kontynuował naukę w czwartej klasie szkoły powszechnej w Koreliczach, następnie w gimnazjum w Nowogródku. Maturę zdał w 1933 roku. W 1934 roku ukończył Szkołę Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu, a w 1938 roku Wydział Prawa i Nauk Społecznych na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. Należał do założonej przez kolegów ze studiów organizacji Polska Młodzież Ludowa Kosynierzy; był redaktorem pisma „Ruch Kosynierski”. Rozpoczął pracę w Urzędzie Wojewódzkim w Wilnie, następnie w Nowogródku. Latem 1939 roku został zmobilizowany i w ramach Nowogródzkiej Brygady Kawalerii pod dowództwem gen. Andersa skierowany do Prus Wschodnich.
We wrześniu 1939 roku, podczas odwrotu polskiej armii, został ranny koło Suchowoli pod Zamościem. Unikając aresztowania, przekroczył Bug i przedostał się do Wilna. W czasie okupacji radzieckiej i litewskiej pracował jako robotnik, magazynier, a następnie kierownik gospodarczy budowy. Ożenił się z Lucyną z domu Zakrzewską. Po wkroczeniu Niemców do Wilna utracił pracę i w obawie przed wywiezieniem na roboty do Niemiec opuścił wraz z żoną miasto. Zamieszkali u rodziców we wsi Sowasze pod Nowogródkiem. W 1944 roku został powołany do Wojska Polskiego i po weryfikacji skierowany do 4. Zapasowego Pułku Kawalerii w Hrubieszowie. Był starszym adiutantem w batalionie strzeleckim skierowanym do walki z partyzantką. Następnie otrzymał przydział do prokuratury dywizji w Koszalinie jako p.o. oficera śledczego.
W 1946 roku wraz ze zmianą siedziby dywizji został przeniesiony do Gryfic, później do Legionowa, a w 1947 roku, po rozformowaniu dywizji kawalerii, do prokuratury wojskowej okręgu warszawskiego. Awansując do stopnia podpułkownika, w swojej karierze pracował na różnych stanowiskach: jako oficer śledczy, wiceprokurator, p.o. prokuratora Garnizonu Warszawskiego, inspektor w Naczelnej Prokuraturze Wojskowej. Pomimo nacisków nie wstąpił do PZPR. W pierwszej połowie lat 70. przeszedł na emeryturę, jednocześnie pracował na część etatu jako inspektor w Wojskowej Centrali Handlowej. Dochował się dzieci i wnuków. Mieszkał w Warszawie.
 
Rozmowę audio nagrała Katarzyna Górkiewicz w 2008 roku w Warszawie, sygnatura AHM_0667.