Archiwum Historii Mówionej w Domu Spotkań z Historią
Katalog wszystkich nagrań historii mówionej znajdziesz na audiohistoria.pl
Współwłaścicielem zbioru nagrań jest Ośrodek KARTA
Instytucja m. st. Warszawy
Wojciech Gadomski
Wyszukaj słowa w nagraniu
Pomoc 
Archiwum Historii Mówionej, rozmowa nagrana w Warszawie w dniu 31 stycznia, 14 lutego, 21 lutego 2011 z panem Wojciechem Gadomskim. Rozmowę przeprowadził Daniel Kunecki.
Wojciech Gadomski: Więc nazywam się Wojciech Gadomski. Moimi rodzicami byli Kazimiera Gadomska z domu Zelczak i Bronisław Gadomski, tata. Miałem czterech braci. Nas było pięciu. Najstarszy – Stanisław Wiktor, później drugi – Robert Zygmunt, Leon Tymoteusz, Wojciech – ja, czwarty i najmłodszy Józef. Zawsze się ze mnie śmiano, że jestem Chińczykiem, bo kiedyś mówiono, że co czwarty człowiek na świecie to Chińczyk, bo wtedy było tyle tych miliardów w stosunku do Europy.
Mieszkaliśmy przy ulicy Chmielnej 16 m. 20. Budynek został w czasie powstania zniszczony, spalony. Tam odwiedziłem jeszcze w 1945 roku, usiadłem w środku tego miejsca, bośmy mieszkali na pierwszym piętrze. Jak się wszystko zwaliło, to ja usiadłem tak na wysokości pierwszego tego piętra. I przed sobą miałem całe otoczenie wypalone. No i siedziałem. Zjadłem śniadanie, które mi bardzo smakowało, jeszcze wtedy były pomidory wspaniałe. To mi zostało.
Korzystaj ze wszystkich funkcji i zasobów archiwum za darmo i bez ograniczeń
Wojciech Gadomski - biogram
Urodził się 17 kwietnia 1928 w rodzinie Kazimiery z domu Zelczak i Bronisława Gadomskich jako trzeci z pięciu synów. Mieszkali w Warszawie przy ul. Chmielnej 16. Jego ojciec prowadził firmę zajmującą się elektryką, mechaniką i ślusarstwem, która mieściła się na ówczesnym placu Napoleona. Od 1935 roku uczęszczał do szkoły podstawowej przy Państwowym Męskim Seminarium Nauczycielskim im. Stanisława Konarskiego przy Krakowskim Przedmieściu.
W okresie II wojny światowej chodził do szkoły powszechnej przy ul. Drewnianej, a następnie od 1942 roku do gimnazjum mechanicznego na ul. Konopczyńskiego (dawne Gimnazjum im. Emiliana Konopczyńskiego, przekształcone w Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza, na jego miejscu w trakcie okupacji niemieckiej prowadzono szkołę zawodową). Prawie całą okupację spędził w stolicy. W powstaniu warszawskim brało udział trzech starszych braci Wojciecha Gadomskiego, a on z młodszym bratem Józefem spędził je poza Warszawą, na koloniach w Rzędkowie, a następnie w Kochanowie pod Skierniewicami, zorganizowanych przez Radę Główną Opiekuńczą. Jego rodzice wyszli z Warszawy jako jedni z ostatnich i dołączyli do nich po upadku powstania, w październiku 1944. Ich dom rodzinny w kamienicy na Chmielnej został doszczętnie zburzony.
Wojciecha Gadomskiego wraz z bratem w styczniu 1945 przeniesiono wraz z innymi warszawskimi dziećmi do internatu sierot wojennych (Stowarzyszenie Dzieci Sierot Wojennych), do szkoły w Skierniewicach, gdzie mogli kontynuować naukę. Po skończeniu tamtejszego gimnazjum w 1947 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie zdał egzamin do Liceum Mechaniczno-Lotniczego przy ul. Hożej, które ukończył i zdał maturę w 1950 roku. Następnie przez rok pracował w PLL LOT, a w 1951 roku podjął studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1955 roku z tytułem inżyniera lotniczego. Następnie rozpoczął pracę w Instytucie Lotnictwa przy konstrukcji śmigłowca „Trzmiel” oraz samolotu pasażerskiego MD-12. W 1956 roku Wojciech Gadomski z kolegami założył aeroklub AWOK (Aeroklub Warszawa Okęcie) i w Strzeblinie szkolił się na szybowcach. Został przeniesiony do Ośrodka Konstrukcji Lotniczych przy WSK-Okęcie, a następnie wraz z innymi konstruktorami w 1971 roku z powrotem do Instytutu Lotnictwa, gdzie został kierownikiem zespołu konstrukcyjnego. W latach 60. i 70. zajmował się także konstrukcją samolotu „Wilga” oraz samolotu rolniczego „Kruk-2T”. W 1996 roku w wieku 67 lat przeszedł na emeryturę, ale dalej pracował na częściowym etacie.
Wojciech Gadomski należał do Sodalicji Mariańskiej i Klubu Inteligencji Katolickiej. W 1959 roku wziął ślub z Barbarą z domu Malawską. Mieli razem dwójkę dzieci. Zmarł 27 maja 2016 w Warszawie.
Rozmowę audio nagrał Daniel Kunecki w Warszawie w 2011 roku, sygnatura AHM_2281.
W okresie II wojny światowej chodził do szkoły powszechnej przy ul. Drewnianej, a następnie od 1942 roku do gimnazjum mechanicznego na ul. Konopczyńskiego (dawne Gimnazjum im. Emiliana Konopczyńskiego, przekształcone w Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza, na jego miejscu w trakcie okupacji niemieckiej prowadzono szkołę zawodową). Prawie całą okupację spędził w stolicy. W powstaniu warszawskim brało udział trzech starszych braci Wojciecha Gadomskiego, a on z młodszym bratem Józefem spędził je poza Warszawą, na koloniach w Rzędkowie, a następnie w Kochanowie pod Skierniewicami, zorganizowanych przez Radę Główną Opiekuńczą. Jego rodzice wyszli z Warszawy jako jedni z ostatnich i dołączyli do nich po upadku powstania, w październiku 1944. Ich dom rodzinny w kamienicy na Chmielnej został doszczętnie zburzony.
Wojciecha Gadomskiego wraz z bratem w styczniu 1945 przeniesiono wraz z innymi warszawskimi dziećmi do internatu sierot wojennych (Stowarzyszenie Dzieci Sierot Wojennych), do szkoły w Skierniewicach, gdzie mogli kontynuować naukę. Po skończeniu tamtejszego gimnazjum w 1947 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie zdał egzamin do Liceum Mechaniczno-Lotniczego przy ul. Hożej, które ukończył i zdał maturę w 1950 roku. Następnie przez rok pracował w PLL LOT, a w 1951 roku podjął studia na Wydziale Lotniczym Politechniki Warszawskiej, które ukończył w 1955 roku z tytułem inżyniera lotniczego. Następnie rozpoczął pracę w Instytucie Lotnictwa przy konstrukcji śmigłowca „Trzmiel” oraz samolotu pasażerskiego MD-12. W 1956 roku Wojciech Gadomski z kolegami założył aeroklub AWOK (Aeroklub Warszawa Okęcie) i w Strzeblinie szkolił się na szybowcach. Został przeniesiony do Ośrodka Konstrukcji Lotniczych przy WSK-Okęcie, a następnie wraz z innymi konstruktorami w 1971 roku z powrotem do Instytutu Lotnictwa, gdzie został kierownikiem zespołu konstrukcyjnego. W latach 60. i 70. zajmował się także konstrukcją samolotu „Wilga” oraz samolotu rolniczego „Kruk-2T”. W 1996 roku w wieku 67 lat przeszedł na emeryturę, ale dalej pracował na częściowym etacie.
Wojciech Gadomski należał do Sodalicji Mariańskiej i Klubu Inteligencji Katolickiej. W 1959 roku wziął ślub z Barbarą z domu Malawską. Mieli razem dwójkę dzieci. Zmarł 27 maja 2016 w Warszawie.
Rozmowę audio nagrał Daniel Kunecki w Warszawie w 2011 roku, sygnatura AHM_2281.
