Relacje

Biograficzne

Urodziła się 20 grudnia 1932 w Warszawie, jako młodsza z dwojga dzieci Heleny i Janusza Mücków. Ojciec był absolwentem SGH, pracował przed wojną jako urzędnik w PKO. Matka, absolwentka Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, zajmowała się domem. Rodzina mieszkała w kamienicy przy ul. Bednarskiej na Powiślu. Wybuch wojny zastał ich na letnisku w Świdrze. Po powrocie do Warszawy w domu Mücków zorganizowano tajne komplety, w ramach których Zofia Pokora ukończyła program szkoły powszechnej.

Brat Zofii Pokory angażował się w działalność konspiracyjną, wziął udział w powstaniu warszawskim. Reszta rodziny 8 sierpnia 1944 została wyprowadzona przez Niemców do obozu przejściowego w Pruszkowie. W trakcie przemarszu ojciec Zofii Pokory został wraz z innymi mężczyznami oddzielony od kolumny i wywieziony do pracy na Śląsku. Zofii Pokorze i jej matce udało się dzięki pomocy krewnych wydostać z Pruszkowa. Znalazły schronienie w Milanówku, następnie u znajomych w Częstochowie i wreszcie pod Krakowem, gdzie doczekały końca wojny. 

Po wojnie, wobec zburzenia kamienicy na ul. Bednarskiej, cała rodzina zamieszkała na Żoliborzu. Zofia Pokora ukończyła gimnazjum im. Stefanii Sempołowskiej, następnie przez rok studiowała inżynierię sanitarną na Politechnice Warszawskiej. Po roku wyszła za mąż i przeniosła się z małżonkiem do Wrocławia. Tam na Politechnice Wrocławskiej ukończyła drugi rok studiów, po czym oboje wrócili do Warszawy. W związku z narodzinami córek Zofia Pokora zrezygnowała z kontynuowania studiów. Po rozwodzie podjęła pracę na stanowisku urzędniczym w Miejskich Zakładach Komunikacyjnych, gdzie przepracowała 30 lat, aż do emerytury. Zmarła 17 lipca 2018 w Warszawie. 

Rozmowę audio nagrała Joanna Urbanek w 2007 roku w Warszawie, sygnatura AHM_0673.