Relacje

Biograficzne

Urodziła się w 1926 roku w Warszawie jako jedyne dziecko Jadwigi z domu Żórawskiej i Jarosława Tyszyńskich. Matka pochodziła z Mińska, gdzie ukończyła szkołę dentystyczną. Ojciec, syn urzędnika kolejowego w Stryju, po ukończeniu studiów plastycznych pracował jako nauczyciel rysunku i rzeźby w zamożnych domach na Kresach. Po wybuchu I wojny światowej Jarosław Tyszyński, jako poddany austriacki, został internowany i zesłany do Orenburga. Włączył się do szeregów 5. Dywizji Syberyjskiej jako szeregowiec. Mimo zapowiedzianych układów, oddziały te zostały osadzone w obozach lub więzieniach. Po rozejmie w 1920 roku między Polską a Rosją, na mocy którego nastąpiła wymiana jeńców wojennych, już z gruźlicą kości, Jarosław Tyszyński przebył długi transport do granicy polskiej.

W 1922 roku przeniósł się z Jadwigą Żórawską do Warszawy, gdzie wzięli ślub. Wkrótce po narodzinach córki zamieszkali w Falenicy. Z powodu choroby Jarosława Tyszyńskiego(zmarł w 1930 roku) rodzinę utrzymywała jego żona, pracując w Kasie Chorych w Warszawie. W 1934 roku Danuta Tyszyńska zamieszkała z matką na Pradze. W tym czasie matka zatrudniła się jako stomatolog w Dyrekcji Kolei Państwowych.

Danuta Tyszyńska chodziła do Prywatnej Szkoły Powszechnej Heleny Paszke-Folakowej. W 1939 roku przed wybuchem wojny zdała egzamin do gimnazjum im. M. Curie-Skłodowskiej. Podczas okupacji niemieckiej kontynuowała naukę na tajnych kompletach, oficjalnie uczęszczając do szkoły gospodarczej Heleny Rzeszotarskiej, a następnie do szkoły introligatorskiej przy ul. Brackiej. Zapisała się do działającej w Śródmieściu 9. Drużyny Harcerek. 1 sierpnia 1944 otrzymała rozkaz stawienia się jako łączniczka na warszawskiej Pradze. Nie wzięła czynnego udziału w powstaniu z powodu szybkiego zakończenia walk po prawej stronie Wisły.

W kwietniu 1945 zdała maturę. Podjęła studia w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, które ukończyła w 1950 roku, uzyskując tytuł inżyniera nauk agrotechnicznych. W czasie studiów odnowiła swoje kontakty z drużyną harcerską; ukończyła kurs instruktorski dla drużynowych. Do 1948 roku aktywnie działała w hufcach Śródmieście i Mokotów, a pod koniec lat 50. w Hufcu Stare Miasto. Od 1951 roku pracowała w Zjednoczeniu Przemysłu Zielarskiego „Herbapol”. Zajmowała się przede wszystkim nasiennictwem zielarskim. W 1972 roku wyszła za mąż za pracującego również w Herbapolu Andrzeja Kownackiego, byłego dowódcę Zgrupowania AK „Chrobry II”. Po śmierci męża w 1980 roku opracowała jego wspomnienia „Czy było warto?”. Napisała także i wydała kilka pozycji z zakresu zielarstwa oraz książkę o swoim ojcu „Okruchy pamięci. O artyście rzeźbiarzu Jarosławie Tyszyńskim”. W 1982 roku z powodu nacisków związanych z jej działalnością w „Solidarności” złożyła wymówienie z pracy w Herbapolu i przeszła na emeryturę. Od 1984 należała do katolickiej Drogi Neokatechumenalnej. Mieszkała w Warszawie. Zmarła 23 października 2021.