Archiwum Historii Mówionej w Domu Spotkań z Historią
Katalog wszystkich nagrań historii mówionej znajdziesz na audiohistoria.pl
Współwłaścicielem zbioru nagrań jest Ośrodek KARTA
Instytucja m. st. Warszawy
Jan Ebert
Wyszukaj słowa w nagraniu
Pomoc 
Archiwum Historii Mówionej, rozmowa nagrana z Janem Ebertem w dniach 31 października, 16, 20, 28 i 30 listopada oraz 5 grudnia 2018 roku w Zalesiu Górnym. Rozmowę przeprowadził Łukasz Kamil Kamiński.
Jan Ebert: Tak, życiorys zwykle się zaczyna od szczegółowego opisu, kiedy się urodziłem, gdzie się urodziłem, kto mnie urodził… Na ogół pomija się temat: po co się urodził… I, prawdę mówiąc, po co się urodziłem, to nie wiem, czy bym dokładnie w tej chwili potrafił odpowiedzieć. Natomiast na pewno mogę powiedzieć, że miałem ogromne szczęście, że urodziła mnie mama taka, jaka była – moja kochana mama – że miałem tatę takiego, jakiego miałem. To byli naprawdę bardzo dobrzy rodzice. Byłem jedynakiem.
Podobno to jest niedobrze. Rzeczywiście mam… mam dowody dość… dość takie, powiedziałbym, ścisłe, rzeczowe… bardzo, bardzo wyraźnie eksponowane na przykładzie moich ośmiorga wnuków, że bardzo dobrze jest, jeżeli jest dużo dzieci w domu. Ale nie narzekałem. No, nie przyszłoby mi do głowy chyba narzekać. Tym bardziej, że rodzice się bardzo troskliwie opiekowali. Nawet bym powiedział, że czasem obawy mojej mamy dotyczące zdrowia, rozmaitych zagrożeń były przesadne. Ale to nie była… to nie była przeszkoda w tym, żeby ją kochać.
Korzystaj ze wszystkich funkcji i zasobów archiwum za darmo i bez ograniczeń
Jan Ebert - biogram
Urodził się 28 maja 1931 w Warszawie, jako jedyny syn Jerzego Eberta i Marii z Woźnickich. Ojciec był inżynierem budowlanym, matka nie pracowała. Rodzina była osadzona w tradycji inteligenckiej i mieszczańskiej.
Wczesne dzieciństwo spędził w Warszawie, w okolicach placu Zbawiciela, następnie jego rodzina przeniosła się na Mokotów. W 1938 roku rozpoczął naukę w prywatnej szkole powszechnej w Warszawie. Po wybuchu wojny uczył się na tajnych kompletach.
Brał udział w powstaniu warszawskim na Mokotowie jako żołnierz pułku „Baszta”, ps. „Ryś”. Po upadku powstania trafił z rodzicami do obozu przejściowego w Pruszkowie. Ojciec został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, gdzie zmarł. Jan Ebert i jego matka zostali wywiezieni do Wolbromia, potem zamieszkali u znajomych we wsi Wierbka koło Pilicy.
Po wojnie razem z matką przez 10 lat mieszkał w Milanówku, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum. Następnie uczył się w prywatnym liceum w Komorowie. Maturę uzyskał w 1949 roku w warszawskim liceum im. Hugona Kołłątaja.
Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1953 roku uzyskał dyplom inżyniera elektronika, w 1956 roku – magistra inżyniera. Stopień naukowy doktora inżyniera nauk technicznych otrzymał w 1963 roku. W 1969 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1982 roku otrzymał tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego.
Wśród jego głównych zainteresowań naukowych znajduje się technika źródeł mocy wielkiej częstotliwości. Jest autorem wielu artykułów i książek, wielokrotnie występował na konferencjach naukowych, wypromował wielu magistrów i doktorów.
Przez cały okres zatrudnienia w Politechnice Warszawskiej był ściśle związany z Wydziałem – o kolejnych nazwach – Łączności, Elektroniki, a następnie Elektroniki i Technik Informacyjnych. W latach 1975–1980 był dyrektorem Instytutu Radioelektroniki, w 1984 roku został wybrany na dziekana Wydziału Elektroniki, którą to funkcję pełnił przez dwie kadencje, do 1990 roku. W latach 1981–1996 zasiadał w Senacie Politechniki Warszawskiej.
Od 1990 roku pracował jako członek sekcji Nauk Technicznych w Centralnej Komisji ds. Tytułu i Stopni Naukowych. W latach 1990–1994 pełnił także funkcję wiceprzewodniczącego Rady Dzielnicy Śródmieście.
Został uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ożenił się w 1955 roku, ma dwóch synów.
Rozmowę audio nagrał Łukasz Kamiński w 2018 roku w Zalesiu Górnym, sygnatura AHM_ 3607.
Wczesne dzieciństwo spędził w Warszawie, w okolicach placu Zbawiciela, następnie jego rodzina przeniosła się na Mokotów. W 1938 roku rozpoczął naukę w prywatnej szkole powszechnej w Warszawie. Po wybuchu wojny uczył się na tajnych kompletach.
Brał udział w powstaniu warszawskim na Mokotowie jako żołnierz pułku „Baszta”, ps. „Ryś”. Po upadku powstania trafił z rodzicami do obozu przejściowego w Pruszkowie. Ojciec został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, gdzie zmarł. Jan Ebert i jego matka zostali wywiezieni do Wolbromia, potem zamieszkali u znajomych we wsi Wierbka koło Pilicy.
Po wojnie razem z matką przez 10 lat mieszkał w Milanówku, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum. Następnie uczył się w prywatnym liceum w Komorowie. Maturę uzyskał w 1949 roku w warszawskim liceum im. Hugona Kołłątaja.
Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1953 roku uzyskał dyplom inżyniera elektronika, w 1956 roku – magistra inżyniera. Stopień naukowy doktora inżyniera nauk technicznych otrzymał w 1963 roku. W 1969 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1982 roku otrzymał tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego.
Wśród jego głównych zainteresowań naukowych znajduje się technika źródeł mocy wielkiej częstotliwości. Jest autorem wielu artykułów i książek, wielokrotnie występował na konferencjach naukowych, wypromował wielu magistrów i doktorów.
Przez cały okres zatrudnienia w Politechnice Warszawskiej był ściśle związany z Wydziałem – o kolejnych nazwach – Łączności, Elektroniki, a następnie Elektroniki i Technik Informacyjnych. W latach 1975–1980 był dyrektorem Instytutu Radioelektroniki, w 1984 roku został wybrany na dziekana Wydziału Elektroniki, którą to funkcję pełnił przez dwie kadencje, do 1990 roku. W latach 1981–1996 zasiadał w Senacie Politechniki Warszawskiej.
Od 1990 roku pracował jako członek sekcji Nauk Technicznych w Centralnej Komisji ds. Tytułu i Stopni Naukowych. W latach 1990–1994 pełnił także funkcję wiceprzewodniczącego Rady Dzielnicy Śródmieście.
Został uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ożenił się w 1955 roku, ma dwóch synów.
Rozmowę audio nagrał Łukasz Kamiński w 2018 roku w Zalesiu Górnym, sygnatura AHM_ 3607.
