Archiwum Historii Mówionej w Domu Spotkań z Historią
Katalog wszystkich nagrań historii mówionej znajdziesz na audiohistoria.pl
Współwłaścicielem zbioru nagrań jest Ośrodek KARTA
Instytucja m. st. Warszawy
Wyszukaj słowa w nagraniu
Pomoc 
Korzystaj ze wszystkich funkcji i zasobów archiwum za darmo i bez ograniczeń
Jan Ebert - biogram
Urodził się 28 maja 1931 w Warszawie, jako jedyny syn Jerzego Eberta i Marii z Woźnickich. Ojciec był inżynierem budowlanym, matka nie pracowała. Rodzina była osadzona w tradycji inteligenckiej i mieszczańskiej.
Wczesne dzieciństwo spędził w Warszawie, w okolicach placu Zbawiciela, następnie jego rodzina przeniosła się na Mokotów. W 1938 roku rozpoczął naukę w prywatnej szkole powszechnej w Warszawie. Po wybuchu wojny uczył się na tajnych kompletach.
Brał udział w powstaniu warszawskim na Mokotowie jako żołnierz pułku „Baszta”, ps. „Ryś”. Po upadku powstania trafił z rodzicami do obozu przejściowego w Pruszkowie. Ojciec został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, gdzie zmarł. Jan Ebert i jego matka zostali wywiezieni do Wolbromia, potem zamieszkali u znajomych we wsi Wierbka koło Pilicy.
Po wojnie razem z matką przez 10 lat mieszkał w Milanówku, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum. Następnie uczył się w prywatnym liceum w Komorowie. Maturę uzyskał w 1949 roku w warszawskim liceum im. Hugona Kołłątaja.
Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1953 roku uzyskał dyplom inżyniera elektronika, w 1956 roku – magistra inżyniera. Stopień naukowy doktora inżyniera nauk technicznych otrzymał w 1963 roku. W 1969 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1982 roku otrzymał tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego.
Wśród jego głównych zainteresowań naukowych znajduje się technika źródeł mocy wielkiej częstotliwości. Jest autorem wielu artykułów i książek, wielokrotnie występował na konferencjach naukowych, wypromował wielu magistrów i doktorów.
Przez cały okres zatrudnienia w Politechnice Warszawskiej był ściśle związany z Wydziałem – o kolejnych nazwach – Łączności, Elektroniki, a następnie Elektroniki i Technik Informacyjnych. W latach 1975–1980 był dyrektorem Instytutu Radioelektroniki, w 1984 roku został wybrany na dziekana Wydziału Elektroniki, którą to funkcję pełnił przez dwie kadencje, do 1990 roku. W latach 1981–1996 zasiadał w Senacie Politechniki Warszawskiej.
Od 1990 roku pracował jako członek sekcji Nauk Technicznych w Centralnej Komisji ds. Tytułu i Stopni Naukowych. W latach 1990–1994 pełnił także funkcję wiceprzewodniczącego Rady Dzielnicy Śródmieście.
Został uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ożenił się w 1955 roku, ma dwóch synów.
Rozmowę audio nagrał Łukasz Kamiński w 2018 roku w Zalesiu Górnym, sygnatura AHM_ 3607.
Wczesne dzieciństwo spędził w Warszawie, w okolicach placu Zbawiciela, następnie jego rodzina przeniosła się na Mokotów. W 1938 roku rozpoczął naukę w prywatnej szkole powszechnej w Warszawie. Po wybuchu wojny uczył się na tajnych kompletach.
Brał udział w powstaniu warszawskim na Mokotowie jako żołnierz pułku „Baszta”, ps. „Ryś”. Po upadku powstania trafił z rodzicami do obozu przejściowego w Pruszkowie. Ojciec został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Stutthofie, gdzie zmarł. Jan Ebert i jego matka zostali wywiezieni do Wolbromia, potem zamieszkali u znajomych we wsi Wierbka koło Pilicy.
Po wojnie razem z matką przez 10 lat mieszkał w Milanówku, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum. Następnie uczył się w prywatnym liceum w Komorowie. Maturę uzyskał w 1949 roku w warszawskim liceum im. Hugona Kołłątaja.
Studiował na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W 1953 roku uzyskał dyplom inżyniera elektronika, w 1956 roku – magistra inżyniera. Stopień naukowy doktora inżyniera nauk technicznych otrzymał w 1963 roku. W 1969 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1982 roku otrzymał tytuł i stanowisko profesora nadzwyczajnego.
Wśród jego głównych zainteresowań naukowych znajduje się technika źródeł mocy wielkiej częstotliwości. Jest autorem wielu artykułów i książek, wielokrotnie występował na konferencjach naukowych, wypromował wielu magistrów i doktorów.
Przez cały okres zatrudnienia w Politechnice Warszawskiej był ściśle związany z Wydziałem – o kolejnych nazwach – Łączności, Elektroniki, a następnie Elektroniki i Technik Informacyjnych. W latach 1975–1980 był dyrektorem Instytutu Radioelektroniki, w 1984 roku został wybrany na dziekana Wydziału Elektroniki, którą to funkcję pełnił przez dwie kadencje, do 1990 roku. W latach 1981–1996 zasiadał w Senacie Politechniki Warszawskiej.
Od 1990 roku pracował jako członek sekcji Nauk Technicznych w Centralnej Komisji ds. Tytułu i Stopni Naukowych. W latach 1990–1994 pełnił także funkcję wiceprzewodniczącego Rady Dzielnicy Śródmieście.
Został uhonorowany wieloma odznaczeniami, w tym Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Ożenił się w 1955 roku, ma dwóch synów.
Rozmowę audio nagrał Łukasz Kamiński w 2018 roku w Zalesiu Górnym, sygnatura AHM_ 3607.
Jan Ebert - galeria
