Archiwum Historii Mówionej w Domu Spotkań z Historią
Katalog wszystkich nagrań historii mówionej znajdziesz na audiohistoria.pl
Współwłaścicielem zbioru nagrań jest Ośrodek KARTA
Instytucja m. st. Warszawy
Wyszukaj słowa w nagraniu
Pomoc 
Korzystaj ze wszystkich funkcji i zasobów archiwum za darmo i bez ograniczeń
Ewa Radlicka - biogram
Urodziła się w maju 1933 w Warszawie, jako drugie dziecko Bronisławy z domu Szymańskiej i Bronisława Gleichera. Ojciec był inżynierem austriackiego pochodzenia, przed wojną pracował w firmie budującej Stocznię Gdańską. Matka nie pracowała zawodowo.
Do końca 1939 roku Ewa Radlicka mieszkała z rodziną w Alejach Ujazdowskich, a po przekształceniu tej części miasta w dzielnicę niemiecką – na Marszałkowskiej 21. W czasie okupacji bardzo krótko uczęszczała do szkoły powszechnej – najpierw na ul. Piusa XI, potem na ul. Piłsudskiego. Następnie do 1945 roku uczyła się sama w domu, czytając oraz słuchając nauczyciela, który przychodził do jej brata Ładysława.
Od 1 sierpnia 1944 do końca wojny Ewa Radlicka przebywała z rodziną w Podkowie Leśnej. Po wyzwoleniu ukończyła szóstą klasę szkoły powszechnej i kontynuowała naukę w gimnazjum Wandy z Posseltów Szachtmajerowej w Komorowie. Od 1950 roku uczęszczała do liceum w Milanówku. Z powodu poglądów politycznych i religijnych została relegowana ze szkoły. Kontynuowała naukę w liceum im. Tomasza Zana w Pruszkowie aż do matury w 1951 roku. Ze względu na tzw. wilczy bilet nie mogła podjąć studiów w Warszawie i w latach 1952–1957 studiowała zootechnikę i weterynarię we Wrocławiu. Nie odebrała dyplomu, żeby uniknąć skierowania do pracy na wsi.
W 1954 roku wyszła za mąż za Zygmunta Wadowskiego, inżyniera i członka WiN, z którym rozwiodła się w 1959 roku. Mieli dwoje dzieci, Joannę i Bolesława. Mieszkali we Wrocławiu. Po rozwodzie przeprowadziła się z dziećmi do Podkowy Leśnej i pracowała jako weterynarz. W 1960 roku zamieszkała w Warszawie, w 1961 roku wyszła za mąż za prawnika Jana Radlickiego, znajomego z czasów szkolnych. W 1962 roku urodził się ich syn Michał.
Przez 17 lat Ewa Radlicka pracowała chałupniczo dla INCO, zajmując się m.in. składaniem długopisów. W stanie wojennym wspierała działalność męża w Komitecie Prymasowskim, jeździła z paczkami do internowanych, brała udział w kolportowaniu druków, książek i czasopism oraz w demonstracjach ulicznych. W 1989 roku aktywnie uczestniczyła w przygotowaniu pierwszych wolnych wyborów – była mężem zaufania w czasie głosowania w Rydze z ramienia „Solidarności”.
Zmarła w grudniu 2017.
Rozmowę audio nagrała Anna Mizikowska w 2012 roku w Warszawie, sygnatura AHM_2710.
Do końca 1939 roku Ewa Radlicka mieszkała z rodziną w Alejach Ujazdowskich, a po przekształceniu tej części miasta w dzielnicę niemiecką – na Marszałkowskiej 21. W czasie okupacji bardzo krótko uczęszczała do szkoły powszechnej – najpierw na ul. Piusa XI, potem na ul. Piłsudskiego. Następnie do 1945 roku uczyła się sama w domu, czytając oraz słuchając nauczyciela, który przychodził do jej brata Ładysława.
Od 1 sierpnia 1944 do końca wojny Ewa Radlicka przebywała z rodziną w Podkowie Leśnej. Po wyzwoleniu ukończyła szóstą klasę szkoły powszechnej i kontynuowała naukę w gimnazjum Wandy z Posseltów Szachtmajerowej w Komorowie. Od 1950 roku uczęszczała do liceum w Milanówku. Z powodu poglądów politycznych i religijnych została relegowana ze szkoły. Kontynuowała naukę w liceum im. Tomasza Zana w Pruszkowie aż do matury w 1951 roku. Ze względu na tzw. wilczy bilet nie mogła podjąć studiów w Warszawie i w latach 1952–1957 studiowała zootechnikę i weterynarię we Wrocławiu. Nie odebrała dyplomu, żeby uniknąć skierowania do pracy na wsi.
W 1954 roku wyszła za mąż za Zygmunta Wadowskiego, inżyniera i członka WiN, z którym rozwiodła się w 1959 roku. Mieli dwoje dzieci, Joannę i Bolesława. Mieszkali we Wrocławiu. Po rozwodzie przeprowadziła się z dziećmi do Podkowy Leśnej i pracowała jako weterynarz. W 1960 roku zamieszkała w Warszawie, w 1961 roku wyszła za mąż za prawnika Jana Radlickiego, znajomego z czasów szkolnych. W 1962 roku urodził się ich syn Michał.
Przez 17 lat Ewa Radlicka pracowała chałupniczo dla INCO, zajmując się m.in. składaniem długopisów. W stanie wojennym wspierała działalność męża w Komitecie Prymasowskim, jeździła z paczkami do internowanych, brała udział w kolportowaniu druków, książek i czasopism oraz w demonstracjach ulicznych. W 1989 roku aktywnie uczestniczyła w przygotowaniu pierwszych wolnych wyborów – była mężem zaufania w czasie głosowania w Rydze z ramienia „Solidarności”.
Zmarła w grudniu 2017.
Rozmowę audio nagrała Anna Mizikowska w 2012 roku w Warszawie, sygnatura AHM_2710.
Ewa Radlicka - galeria
