- strona główna
- zaloguj się
- projekty specjalne
- wyszukaj
- świadkowie
- galeria
- dla nauczycieli
- o projekcie
Archiwum Historii Mówionej w Domu Spotkań z Historią
Katalog wszystkich nagrań historii mówionej znajdziesz na audiohistoria.pl
Współwłaścicielem zbioru nagrań jest Ośrodek KARTA
Instytucja m. st. Warszawy
Wyszukaj słowa w nagraniu
Pomoc 
Korzystaj ze wszystkich funkcji i zasobów archiwum za darmo i bez ograniczeń
Jerzy Różycki - biogram
Urodził się 8 czerwca 1935 w Stanisławowie na terenie dzisiejszej Ukrainy, jako drugi z trzech synów Ksawerego Różyckiego i Zofii z domu Jaworskiej. Ojciec był kapelmistrzem 6 Pułku Ułanów, matka nie pracowała zawodowo. Ojciec został zmobilizowany w 1939 roku, zginął w bitwie nad Bzurą. Matka została sama z trójką dzieci, w bardzo trudnej sytuacji materialnej.
Jerzy Różycki przeżył w Stanisławowie okupację sowiecką, niemiecką i powrót Sowietów. Ponieważ już jako dziecko przejawiał talent do tańca, matka zapisała go do szkoły baletowej. Kilkakrotnie musiał przerwać naukę, by podjąć pracę zarobkową. Pracował m.in. w cukierni, jako tokarz oraz przy budowie drewnianych domków fińskich. Dwa ostatnie lata w szkole baletowej spędził na wydziale tańców charakterystycznych i ludowych. Po zakończeniu nauki dostał pracę w zespole tańca huculskiego. W krótkim czasie został solistą, dzięki czemu zaczął dobrze zarabiać i utrzymywać rodzinę. Tworzył też dla zespołu układy choreograficzne i pisał teksty piosenek. Razem z zespołem jeździł po całej Rosji: był m. in. w Uzbekistanie, Tadżykistanie, na Syberii. Występował przed więźniami obozów pracy, a także na Kremlu przed Stalinem, na kilka tygodni przed jego śmiercią.
W 1956 roku Jerzy Różycki w ramach repatriacji przyjechał do Polski, po kilku latach sprowadził też matkę i młodszego brata. Tuż po przyjeździe przyjęto go do zespołu „Śląsk”. Uczył się z zapałem polskich tańców ludowych. Specjalizował się w tańcach góralskich, jego znakiem firmowym był skok przez nogę. Szybko został solistą, a także asystentem choreografki Elwiry Kamińskiej. Razem z zespołem „Śląsk” wielokrotnie wyjeżdżał na występy za granicę.
Po zawieszeniu zagranicznych wyjazdów zespołu „Śląsk” na zaproszenie Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej przeszedł do zespołu „Mazowsze” i przeniósł się do Karolina. Tu również został solistą zespołu. W 1971 roku w trakcie wyjazdu z „Mazowszem” do Kanady zdecydował, że nie wróci do Polski i porzucił pracę w zespole. Zamieszkał w Montrealu. W kolejnych latach pracował z zespołami polonijnymi, założył również wiele zespołów, m.in. „Orlęta”, „Polonez”, „Tatry”. Wykładał polskie i międzynarodowe tańce na Uniwersytecie Sherbrooke. Występował także w filmach i programach telewizyjnych.
Ożenił się w trakcie pracy w zespole „Śląsk” z koleżanką z zespołu, ale małżeństwo skończyło się rozwodem. Podczas pobytu w Kanadzie ożenił się ponownie, dochował się dwojga dzieci.
Rozmowę audio nagrała Magdalena Stopa w 2013 roku w Montrealu, sygnatura AHM_3047.
Jerzy Różycki przeżył w Stanisławowie okupację sowiecką, niemiecką i powrót Sowietów. Ponieważ już jako dziecko przejawiał talent do tańca, matka zapisała go do szkoły baletowej. Kilkakrotnie musiał przerwać naukę, by podjąć pracę zarobkową. Pracował m.in. w cukierni, jako tokarz oraz przy budowie drewnianych domków fińskich. Dwa ostatnie lata w szkole baletowej spędził na wydziale tańców charakterystycznych i ludowych. Po zakończeniu nauki dostał pracę w zespole tańca huculskiego. W krótkim czasie został solistą, dzięki czemu zaczął dobrze zarabiać i utrzymywać rodzinę. Tworzył też dla zespołu układy choreograficzne i pisał teksty piosenek. Razem z zespołem jeździł po całej Rosji: był m. in. w Uzbekistanie, Tadżykistanie, na Syberii. Występował przed więźniami obozów pracy, a także na Kremlu przed Stalinem, na kilka tygodni przed jego śmiercią.
W 1956 roku Jerzy Różycki w ramach repatriacji przyjechał do Polski, po kilku latach sprowadził też matkę i młodszego brata. Tuż po przyjeździe przyjęto go do zespołu „Śląsk”. Uczył się z zapałem polskich tańców ludowych. Specjalizował się w tańcach góralskich, jego znakiem firmowym był skok przez nogę. Szybko został solistą, a także asystentem choreografki Elwiry Kamińskiej. Razem z zespołem „Śląsk” wielokrotnie wyjeżdżał na występy za granicę.
Po zawieszeniu zagranicznych wyjazdów zespołu „Śląsk” na zaproszenie Miry Zimińskiej-Sygietyńskiej przeszedł do zespołu „Mazowsze” i przeniósł się do Karolina. Tu również został solistą zespołu. W 1971 roku w trakcie wyjazdu z „Mazowszem” do Kanady zdecydował, że nie wróci do Polski i porzucił pracę w zespole. Zamieszkał w Montrealu. W kolejnych latach pracował z zespołami polonijnymi, założył również wiele zespołów, m.in. „Orlęta”, „Polonez”, „Tatry”. Wykładał polskie i międzynarodowe tańce na Uniwersytecie Sherbrooke. Występował także w filmach i programach telewizyjnych.
Ożenił się w trakcie pracy w zespole „Śląsk” z koleżanką z zespołu, ale małżeństwo skończyło się rozwodem. Podczas pobytu w Kanadzie ożenił się ponownie, dochował się dwojga dzieci.
Rozmowę audio nagrała Magdalena Stopa w 2013 roku w Montrealu, sygnatura AHM_3047.
Jerzy Różycki - galeria
