Archiwum Historii Mówionej w Domu Spotkań z Historią
Katalog wszystkich nagrań historii mówionej znajdziesz na audiohistoria.pl
Współwłaścicielem zbioru nagrań jest Ośrodek KARTA
Instytucja m. st. Warszawy
Wyszukaj słowa w nagraniu
Pomoc 
Korzystaj ze wszystkich funkcji i zasobów archiwum za darmo i bez ograniczeń
Anna Szelewicz - biogram
Urodziła się 12 lutego 1925 roku w Wólce Sobieszyńskiej, jako jedno z pięciorga dzieci Elżbiety z domu Polberg i Aleksandra Pawłowiczów. Od najmłodszych lat mieszkała z rodziną w leśniczówce w Józefinie na Lubelszczyźnie, gdzie ojciec pracował jako leśnik. W 1939 roku ukończyła szkołę powszechną.
Wybuch wojny zastał ją w rodzinnym Józefinie. Po wkroczeniu wojsk sowieckich jej ojciec i brat zostali aresztowani. 10 lutego 1940 Anna Szelewicz z pozostałym rodzeństwem i babcią została wywieziona na Syberię, do obozu Kwitok. Jej matka zgłosiła się dobrowolnie do transportu, by dołączyć do dzieci, została jednak skierowana do innego obozu i rodzina połączyła się dopiero po kilku latach. Podczas pobytu na Syberii zmarła młodsza siostra Anny Szelewicz i jej babcia. Anna Szelewicz pracowała m.in. w tartaku, przy wypalaniu tajgi i rozładowywaniu wagonów. Jej brat, Zbigniew, dołączył do Armii Andersa, zmarł jednak na skutek choroby nabytej w Uzbekistanie. W 1943 roku Anna Szelewicz ze starszą siostrą, Marią, postanowiły dołączyć do Wojska Polskiego formującego się na terenie ZSRR. Z obozu Kwitok przedostały się do Irkucka, następnie do Moskwy i stamtąd do Sielc, do obozu szkoleniowego, w którym powstawały kolejne jednostki tzw. armii Berlinga. Tam dołączyły do 2 Dywizji Piechoty im. H. Dąbrowskiego. Anna Szelewicz ukończyła w Sielcach podoficerską szkołę łączności i została przydzielona do 2 Pułku Artylerii Lekkiej, do plutonu łączności w baterii sztabowej. Jej chrzest bojowy miał miejsce w walkach nad Turią i Bugiem w lipcu 1944. W grudnia 1944 została przeniesiona do Samodzielnej Kompanii Łączności. Jednostka Anny Szelewicz wyzwalała obóz Sachsenhausen, obecna była również w obozie w Majdanku, kilka dni po jego oswobodzeniu.
Anna Szelewicz zdemobilizowała się w 1946 roku, ze stopniem starszego ogniomistrza. Niedługo po wojnie jej rodzice i najmłodsza siostra wrócili do Polski. Wkrótce potem Anna Szelewicz wyszła za mąż za poznanego w wojsku Ludgarda Szelewicza, który do końca życia pozostał wojskowym. Z tego względu przez pierwsze lata po wojnie małżeństwo często zmieniało miejsce zamieszkania. Ostatecznie przeprowadzili się na stałe do Warszawy. Mieli dwoje dzieci.
W latach 50. Anna Szelewicz ukończyła szkołę ekonomiczną. Pracowała społecznie oraz m.in. w Sztabie Generalnym WP. Od czasu przejścia na emeryturę czynnie udzielała się w instytucjach kombatanckich i sybirackich, szczególnie w kole Kombatantek I i II Armii Wojska Polskiego. Utrzymywała kontakt ze swoimi współtowarzyszami broni, pracowała nad publikacjami dotyczącymi wspomnień kobiet należących do I i II Armii WP. W 2001 roku otrzymała stopień podporucznika, w 2003 roku – porucznika. Zmarła w 2016 roku.
Rozmowę audio nagrała Aleksandra Ciecieląg w 2014 roku w Warszawie, sygnatura AHM_3170.
Wybuch wojny zastał ją w rodzinnym Józefinie. Po wkroczeniu wojsk sowieckich jej ojciec i brat zostali aresztowani. 10 lutego 1940 Anna Szelewicz z pozostałym rodzeństwem i babcią została wywieziona na Syberię, do obozu Kwitok. Jej matka zgłosiła się dobrowolnie do transportu, by dołączyć do dzieci, została jednak skierowana do innego obozu i rodzina połączyła się dopiero po kilku latach. Podczas pobytu na Syberii zmarła młodsza siostra Anny Szelewicz i jej babcia. Anna Szelewicz pracowała m.in. w tartaku, przy wypalaniu tajgi i rozładowywaniu wagonów. Jej brat, Zbigniew, dołączył do Armii Andersa, zmarł jednak na skutek choroby nabytej w Uzbekistanie. W 1943 roku Anna Szelewicz ze starszą siostrą, Marią, postanowiły dołączyć do Wojska Polskiego formującego się na terenie ZSRR. Z obozu Kwitok przedostały się do Irkucka, następnie do Moskwy i stamtąd do Sielc, do obozu szkoleniowego, w którym powstawały kolejne jednostki tzw. armii Berlinga. Tam dołączyły do 2 Dywizji Piechoty im. H. Dąbrowskiego. Anna Szelewicz ukończyła w Sielcach podoficerską szkołę łączności i została przydzielona do 2 Pułku Artylerii Lekkiej, do plutonu łączności w baterii sztabowej. Jej chrzest bojowy miał miejsce w walkach nad Turią i Bugiem w lipcu 1944. W grudnia 1944 została przeniesiona do Samodzielnej Kompanii Łączności. Jednostka Anny Szelewicz wyzwalała obóz Sachsenhausen, obecna była również w obozie w Majdanku, kilka dni po jego oswobodzeniu.
Anna Szelewicz zdemobilizowała się w 1946 roku, ze stopniem starszego ogniomistrza. Niedługo po wojnie jej rodzice i najmłodsza siostra wrócili do Polski. Wkrótce potem Anna Szelewicz wyszła za mąż za poznanego w wojsku Ludgarda Szelewicza, który do końca życia pozostał wojskowym. Z tego względu przez pierwsze lata po wojnie małżeństwo często zmieniało miejsce zamieszkania. Ostatecznie przeprowadzili się na stałe do Warszawy. Mieli dwoje dzieci.
W latach 50. Anna Szelewicz ukończyła szkołę ekonomiczną. Pracowała społecznie oraz m.in. w Sztabie Generalnym WP. Od czasu przejścia na emeryturę czynnie udzielała się w instytucjach kombatanckich i sybirackich, szczególnie w kole Kombatantek I i II Armii Wojska Polskiego. Utrzymywała kontakt ze swoimi współtowarzyszami broni, pracowała nad publikacjami dotyczącymi wspomnień kobiet należących do I i II Armii WP. W 2001 roku otrzymała stopień podporucznika, w 2003 roku – porucznika. Zmarła w 2016 roku.
Rozmowę audio nagrała Aleksandra Ciecieląg w 2014 roku w Warszawie, sygnatura AHM_3170.
Anna Szelewicz - galeria
