Relacje

Biograficzne

Urodził się 20 lipca 1923 w Wolnym Mieście Gdańsku jako drugi syn Janiny z domu Boczkowskiej i Włodzimierza Steyerów. Ojciec był oficerem marynarki wojennej, w 1939 roku dowódcą obrony Helu, po wojnie w stopniu kontradmirała. W związku z jego służbą rodzina często się przenosiła, mieszkali m.in. w Wejherowie, Bydgoszczy, Tulonie (Francja), na Oksywiu i w Gdyni. Włodzimierz Steyer (syn) rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Gdyni, następnie uczył się w tamtejszym Gimnazjum Towarzystwa Szkoły Średniej, gdzie należał do harcerstwa. 

W 1939 roku jego ojciec dowodził Rejonem Umocnionym Hel. Po kapitulacji w październiku 1939 dostał się do niewoli i do końca wojny przebywał w niemieckich obozach jenieckich Woldenberg i Murnau. Włodzimierz Steyer (syn) przeniósł się z pozostałą rodziną do Torunia, a w kwietniu 1942 do Warszawy. Jeszcze na Pomorzu podjął działalność konspiracyjną: przez krótki czas w ramach organizacji „Grunwald” i Stronnictwa Narodowego, później w AK w 7 Pułku Piechoty Legionów „Garłuch”. Ukończył podoficerską szkołę minerską i podchorążówkę. W Warszawie kontynuował naukę w gimnazjum i w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej, gdzie poznał żołnierzy batalionu „Zośka”. W swoim mieszkaniu zorganizował punkt rozdziału prasy podziemnej. W marcu 1944 został aresztowany przez Niemców, przewieziony do Brwinowa i poddany brutalnemu przesłuchaniu, przebywał także na Pawiaku. Trafił do obozu w Stutthofie, skąd po kilku miesiącach udało mu się uciec. 

W styczniu 1945 dotarł w okolice Warszawy i wkrótce nawiązał kontakt z kolegami z oddziału Jana Rodowicza „Anody”, zaangażowanymi w działalność antykomunistyczną. We wrześniu 1945 ujawnił się razem z nimi. Podjął naukę w Szkole Inżynierskiej im. H. Wawelberga i S. Rotwanda, potem na wydziale elektrycznym Politechniki Warszawskiej. W styczniu 1949 został aresztowany razem z grupą innych akowców przez UB. W wyniku procesu otrzymał wyrok 15 lat więzienia, zmniejszony następnie do 10 lat. Odbywał go w więzieniu na warszawskim Mokotowie, później w zakładach karnych we Wronkach i Płocku. W maju 1956 odzyskał wolność. Ukończył studia i znalazł zatrudnienie w Elektromontażu Warszawa, następnie w Instytucie Elektrotechniki. W latach 60. przez kilka lat pracował w Tunezji jako inżynier w kopalni fosfatów. Po powrocie do kraju objął stanowisko kierownicze w Centrali Handlu Zagranicznego Budimex. W 1989 roku przeszedł na emeryturę, mieszkał w Warszawie. Zmarł w 2012 roku. 

Rozmowę audio nagrał Paweł Pięciak w 2010 roku w Warszawie, sygnatura AHM_1822.