Relacje

Biograficzne

Urodziła się 6 stycznia 1933 w Stanisławowie jako jedyne dziecko Anieli i Adama Najwerów. Jej ojciec brał udział w obronie Lwowa i wojnie z bolszewikami w 1920 roku, potem wstąpił do policji. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Armii Czerwonej do Stanisławowa został aresztowany i wywieziony do Ostaszkowa; zginął w Kalininie w kwietniu 1940. Ewa Najwer wraz z matką znalazła się w grupie rodzin wojskowych i policjantów zesłanych do północnego Kazachstanu. Przez sześć lat przebywała w sowchozie im. W. Mołotowa niedaleko Kustanaj. Jej matka pracowała w magazynie zboża, następnie jako szwaczka w warsztacie mechanicznym. Ewa Najwer w wieku 10 lat również została zatrudniona w szwalni. 

Po powrocie do Polski w 1946 roku uczyła się w gimnazjach w Bojanowie i Rawiczu, a następnie w liceum w Poznaniu. Podjęła studia polonistyczne na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza. Jako poetka debiutowała w 1957 roku na łamach czasopisma studenckiego „Uwaga”. Przez 20 lat pracowała jako nauczycielka w liceum im. J. Paderewskiego w Poznaniu, a także przez kilka lat jako wykładowca akademicki na uniwersytecie. W 1971 roku uzyskała tytuł doktora. Należała do ZLP. Podczas stanu wojennego publikowała w drugim obiegu. Była współzałożycielką Komitetu Porozumiewawczego Środowisk Twórczych (1980 rok) i Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (1989 rok), należała również do PEN Clubu. Wydała kilkanaście tomików poezji, zbiory prozy, wspomnienia „Komitet 80/81. Pięć kamyków Dawida” (2006). Była redaktorką almanachu młodej poezji wielkopolskiej „Którzy pamiętali słońce” (1981), zajmowała się krytyką literacką. Po 1989 roku jako społeczny ekspert komisji sejmowych zaangażowała się w reformę spółdzielczości mieszkaniowej. Należała do Stowarzyszenia „Katyń”. Zmarła w 2019 roku. 

Rozmowę audio nagrał Grzegorz Kaczorowski w 2009 i 2010 roku w Poznaniu, sygnatura AHM_3464.