Relacje

Biograficzne

Urodziła się 22 czerwca 1924 w Poznaniu jako pierwsze z siedmiorga dzieci Heleny z domu Mierkiewicz i Leonarda Żarnowieckich. Ojciec pracował w zakładach Cegielskiego przy produkcji amunicji. W 1943 roku został aresztowany za działalność konspiracyjną, osadzony w Forcie VII, następnie w obozie w Żabikowie koło Poznania, gdzie został rozstrzelany. Matka po wojnie pracowała w zakładach Cegielskiego jako brakarka. 

Felicja Nowicka spędziła dzieciństwo w Poznaniu. Uczęszczała do szkoły podstawowej nr 13 przy ulicy Jarochowskiego, którą ukończyła tuż przed wybuchem wojny. Podczas okupacji była objęta obowiązkiem pracy – pracowała jako niania u niemieckich rodzin. W sierpniu 1944 została zatrzymana podczas łapanki i wywieziona na przymusowe roboty, najpierw do Bojanowa koło Kościana, potem do Prus Wschodnich, skąd po trzech miesiącach uciekła do Poznania. Po powrocie przyłączyła się do Polskiego Czerwonego Krzyża. 

Po wyzwoleniu Poznania Felicja Nowicka pomagała repatriantom na Dworcu Głównym, następnie została wysłana na Pomorze w celu organizacji punktów repatriacyjnych. W sierpniu 1945 powróciła do Poznania i podjęła pracę w zakładach Cegielskiego na stanowisku kreślarza. Wkrótce zaangażowała się w działalność społeczną na terenie zakładu, m.in. utworzyła świetlicę i zorganizowała przedszkole. W związku ze swoją działalnością została skierowana przez związek zawodowy metalowców do szkoły dla instruktorów świetlic i reżyserów teatrów ochotniczych. W międzyczasie dorabiała jako kierownik świetlic przy różnych zakładach pracy. Po ukończeniu szkoły w 1951 roku rozpoczęła pracę w szkolnictwie. 

Zmarła 10 marca 2015 roku. 

Rozmowę audio nagrał Grzegorz Kaczorowski w 2008 roku w Czerwonaku koło Poznania, sygnatura AHM_1023.