Relacje

Biograficzne

Urodziła się 1 kwietnia 1908 w majątku Kuźmicze k. Miadzioła (zabór rosyjski) w rodzinie Jadwigi z domu Dmochowskiej i Arkadiusza Cywińskich. Miała brata i siostrę. Dziadek ze strony matki, generał, pochodził z Kaukazu, był synem Persa i ormiańskiej księżniczki. Ożenił się z córką polskiego zesłańca. Ojciec Olgi Szerauc pochodził z Wileńszczyzny, był synem carskiego inżyniera pracującego przy budowie kolei transsyberyjskiej. Rodzice Olgi Szerauc poznali się w Tyflisie, gdzie ojciec kończył szkołę. Zamieszkali w majątku na Kresach. W 1915 roku, po wybuchu I wojny światowej, ojciec został zmobilizowany do Białej Gwardii, a matka z dziećmi ewakuowana do miejscowości Wieliż w Rosji. Otrzymała pracę jako sekretarka w sztabie i z wojskiem przemieszczała się wraz z dziećmi po całej Rosji. W 1918 roku dotarła do Szachtachty w Persji, a po krótkim czasie, ewakuowana przez Anglików wraz z innymi rodzinami wojskowych, znalazła się w Konstantynopolu. Olga Szerauc została umieszczona w obozie włoskim dla uchodźców, następnie przeniesiona do Tuzli, a później do angielskich obozów znajdujących się na wyspach Morza Marmara. W 1921 roku Olga Szerauc przez Lwów dotarła do Wilna. Uczęszczała tam na kursy krawieckie, od 1924 roku uczyła się w szkole podstawowej prowadzonej przez zakonnice, następnie w szkole dla dziewcząt założonej przez hr. Mohlówną. Ukończyła specjalizację tkactwa artystycznego. W 1934 roku wyszła za mąż za Leona Szerauca, leśniczego, i zamieszkała na Polesiu.

Po wybuchu wojny Olga Szerauc wraz z synem i córką schroniła się w Wilnie. W 1940 roku aresztowano jej męża i zesłano na Syberię, gdzie trzy lata później rozstrzelano. Olga Szerauc została aresztowana na Polesiu i skazana na 5 lat zesłania w Kazachstanie. Umieszczona z dziećmi w łagrze pracowała w kopalni złota Stalino w miejscowości Akmolno. W trakcie zesłania jej syn zmarł z wycieńczenia. Po dwóch latach, dzięki pomocy miejscowego dyrektora Rosjanina, który poinformował ją o amnestii, uciekła do Makinki. Przez 4 lata pracowała tam na kolei przy produkcji smoły.

Po rozpoczęciu transportów do Polski Olga Szerauc uciekła z Makinki. Dotarła do Szczecina, gdzie otrzymała poniemiecki zniszczony majątek. Miała problemy ze znalezieniem pracy. Odnalazła swoją kuzynkę i wyjechała do Krakowa. Pierwszą pracę podjęła w fabryce gobelinów, a następnie została jednym z organizatorów spółdzielni Cepelia, w której pracowała przez 30 lat. Po 60 latach pracy przeszła na emeryturę. Do 2010 roku prowadziła kursy koronkarskie. Zmarła w 2017 roku.

Rozmowę wideo nagrała Magdalena Kwiecińska w 2010 roku w Krakowie, sygnatura AHM_V_0085.