Archiwum Historii Mówionej w Domu Spotkań z Historią
Katalog wszystkich nagrań historii mówionej znajdziesz na audiohistoria.pl
Współwłaścicielem zbioru nagrań jest Ośrodek KARTA
Instytucja m. st. Warszawy
Janusz Bąkowski - biogram
Urodził się 4 listopada 1922 w Warszawie, w domu czynszowym przy ul. Sołtyka. Był drugim synem w ubogiej rodzinie. Rodzice podejmowali różne prace. Przed wojną ukończył szkołę powszechną. W wieku 15 lat zaczął praktykę elektro-monterską w sklepie i serwisie elektrycznym na rogu Śniadeckich i Koszykowej.
W czasie okupacji uczył się w wieczorowym Gimnazjum Elektrycznym, śpiewał także w chórze kościoła św. Marcina, przy Piwnej. W 1941 roku włączył się w działalność podziemną ZWZ/AK, gdy podjął pracę w centrali telefonicznej przy ul. Piusa. Zatrudniony został w przełączalni (gdzie na rozkaz Podziemia podłączał dodatkowe linie telefoniczne) i na stanowisku pomiarowym. W latach 1941-1943 uczył się śpiewu klasycznego u profesora Orłowa. Jednocześnie brał lekcje fortepianu w Aninie, u Marii, córki Stanisława Fijałkowskiego. 15 sierpnia 1943 roku ożenił się ze swoją korepetytorką i zamieszkał w jej domu w Aninie. W czasie powstania warszawskiego, 10 sierpnia 1944, został przez Niemców wywieziony do obozu w Pruszkowie wraz z innymi mężczyznami z Pragi i Anina. We wrześniu trafił do obozu koncentracyjnego Mauthausen. Początkowo pracował w kamieniołomach. Potem, jako więzień podobozu Gusen I, przy produkcji skrzydeł do messerschmittów, wreszcie w podobozie Gusen II w sztolniach Sankt Georgen przy produkcji kadłubów samolotów jako elektryk.
Po wyzwoleniu obozu Janusz Bąkowski, wraz z grupą byłych więźniów, początkowo zatrzymał się w Linzu, potem przebywał na rekonwalescencji w szpitalu, by w sierpniu 1945 powrócić do Polski. Zamieszkał w Aninie. Zatrudnił się w dziale kablowym w Centrali Telefonicznej. W 1949 roku zaczął pracować jako grafik samouk. Początkowo przygotowywał katalogi na zamówienie przemysłu metalowego, potem, stopniowo opanowując rysunek i grafikę, inne publikacje.
W pierwszej połowie lat 50. został w uznaniu talentu przeniesiony z działu technicznego Ministerstwa Budownictwa Miast i Osiedli do Pracowni Konserwacji Architektury Monumentalnej. Uczył się sztuki kamieniarskiej i rzeźby. W 1960 roku zajął się zawodowo fotografią. Początkowo zdjęcia wykorzystywał w przygotowywanych publikacjach urzędowych. Z czasem poświęcił się fotografii artystycznej, został przyjęty do Związku Polskich Artystów Fotografików. W latach 70. i 80. należał do czołówki polskich twórców, prowadził działania oparte na przetwarzaniu obrazu fotograficznego za pomocą systemów matematycznych. W tym okresie związał się twórczo z Jadwigą (Jagodą) Przybylak. W latach 1988-1991 przebywał w Nowym Jorku, zainteresował się sztuką video, był autorem filmów eksperymentalnych.
Zmarł 26 sierpnia 2005 roku w Warszawie.
Rozmowę wideo nagrał Piotr Filipkowski w 2003 roku w Warszawie,
sygnatura AHM_V_0001.
Janusz Bąkowski - galeria
