Relacje

Biograficzne

Urodził się 22 listopada 1939 w Kaliszu. Ojciec, Marian Kuczyński, zmarł w 1941 roku w Oświęcimiu. Matka, Marianna z domu Pecold, po wojnie ponownie wyszła za mąż; pracowała w przędzalni. 

Waldemar Kuczyński po wojnie uczęszczał do szkoły podstawowej, a następnie do Liceum im. Adama Asnyka w Kaliszu. Po maturze w 1958 roku krótko studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Poznańskiej. W 1959 roku wstąpił do Związku Młodzieży Socjalistycznej, został także członkiem PZPR. W latach 1960–1965 studiował na wydziale Ekonomii Politycznej Uniwersytetu Warszawskiego. W tym czasie aktywnie uczestniczył w zebraniach Politycznego Klubu Dyskusyjnego. Od 1963 roku był inwigilowany przez Służbę Bezpieczeństwa. 

Po studiach otrzymał posadę asystenta na Wydziale Ekonomii Politycznej UW. W 1966 roku ożenił się z Haliną Flis. W tym samym roku został wyrzucony z PZPR za występowanie przeciw polityce partii i nierespektowanie uchwał partyjnych, a następnie zwolniony z pracy na UW i objęty nakazem pracy – pracował w Zakładach Mechanicznych „Ursus” na stanowisku starszego ekonomisty. 

W marcu 1968 został aresztowany pod zarzutem przygotowywania nielegalnego zgromadzenia i skierowany do aresztu przy ulicy Rakowieckiej, gdzie przebywał do sierpnia 1968. Po wyjściu na wolność jeszcze przez kilka lat był nękany i inwigilowany przez SB. W tym okresie pracował w wydziale zatrudnienia Stołecznej Rady Narodowej, w Domu Mody Leda na stanowisku ekonomisty, w Miejskich Pralniach i Farbiarniach, w Instytucie Elektrotechniki w Międzylesiu, a od 1973 roku w Instytucie Organizacji, Zarządzania i Ekonomiki Przemysłu Budowlanego w Warszawie. 

W 1975 roku był sygnatariuszem listu protestacyjnego do władz PRL przeciwko zmianom w konstytucji, a w 1977 roku petycji do Sejmu PRL o powołanie komisji sejmowej ds. zbadania okoliczności wystąpień robotniczych w czerwcu 1976. W 1978 roku założył Towarzystwo Kursów Naukowych i był jego wykładowcą. Publikował w prasie podziemnej, m.in. w „Biuletynie Informacyjnym KOR”, „Robotniku”, „Głosie” oraz w brytyjskim „Soviet Studies”. Za swoją działalność został w 1979 roku zwolniony z pracy. 

W 1979 roku nakładem Niezależnej Oficyny Wydawniczej ukazała się jego książka „Po wielkim skoku”, będąca analizą kryzysu gospodarki wywołanego przez ekipę Edwarda Gierka. W sierpniu 1980 był sygnatariuszem „Apelu 64” – listu intelektualistów warszawskich, w którym nawoływali władze do rozmów ze strajkującymi robotnikami, następnie wszedł w skład Komisji Ekspertów Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Gdańsku. Jesienią 1980 został doradcą ekonomicznym Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, w 1981 roku szefem redakcji ekonomicznej, a następnie zastępcą redaktora naczelnego „Tygodnika Solidarność”. 

W stanie wojennym internowany w więzieniu na Białołęce, później w obozie w Jaworzu. Na wolność wyszedł w lutym 1982. W sierpniu 1982, w związku z ciężką chorobą córki, wyjechał do Francji w celu kontynuacji jej leczenia. Na emigracji był pracownikiem naukowym w École des hautes études en sciences sociales w Paryżu, współpracował z Radiem Wolna Europa, publikował na łamach m.in. „Aneksu”, „Kultury”, „Kontaktu” oraz wielu innych zagranicznych pism. 

W lipcu 1989 powrócił do kraju. Uczestniczył w tworzeniu rządu Tadeusza Mazowieckiego i Jerzego Buzka. Był działaczem Unii Demokratycznej, Unii Wolności i Partii Demokratycznej. Wykładał w Wyższej Szkole Bankowej w Poznaniu oraz Wyższej Szkole Humanistycznej w Pułtusku. 

Publikował m.in. w „Gazecie Wyborczej”, „Rzeczpospolitej”, „Wprost”, „Polityce”. Jest komentatorem wydarzeń gospodarczych i politycznych w mediach.

Rozmowę wideo nagrał Jan Olaszek w 2022 roku w Warszawie, sygnatura AHM_V_0220.