Włodzimierz Kiecuń

Wyszukaj słowa w nagraniu
Pomoc  
[[frag.start]]
Korzystaj ze wszystkich funkcji i zasobów archiwum za darmo i bez ograniczeń
   

Włodzimierz Kiecuń - biogram

Urodził się 6 stycznia 1921 w Drohobyczu w rodzinie Anny z domu Raniosko i Stefana Kiecuniów. Ojciec był m.in. dozorcą, matka pracowała jako pomoc domowa w Drohobyczu. Włodzimierz Kiecuń ukończył 7 klas w szkole powszechnej im. A. Mickiewicza, gdzie uczył się rysunku u pisarza i plastyka Brunona Schulza. Potem praktykował w zakładzie fryzjerskim i zatrudniony został w warsztacie samochodowym. Ponadto ukończył kurs i zdał egzamin na czeladnika.
Gdy wybuchła II wojna światowa zgłosił się do junackich hufców pracy. Odbył przeszkolenie na sanitariusza w Ropczycach. 17 września jego jednostka została wysłana pociągiem w stronę Brześcia, gdzie w wyniku sowieckiego ostrzału Włodzimierz Kiecuń odniósł ranę. Trafił do sowieckiej niewoli, jednak udało mu się z niej uciec i powrócić do Drohobycza.
W czasie okupacji sowieckiej zatrudniony był w przejętej przez Sowietów dawnej polskiej rafinerii „Polmin”, jako kierowca. Po wkroczeniu Niemców pracował krótko, jako mechanik samochodowy, potem w drohobyckim baundienście w obozie pracy przymusowej w dawnej rafinerii „Galicja”, na budowie oraz przy zasypywaniu grobów wymordowanych Żydów. Następnie pracował w obozie w Borysławiu, gdzie m.in. wykonywał pracę fotografa.
Po wkroczeniu Sowietów, został repatriowany był z Drohobycza w czerwcu 1945 roku. Dostał pracę i mieszkanie przy Hucie Gliwice, sprowadził rodziców do Polski. W 1949 roku ożenił się. Potem zamieszkał w Warszawie, wychował dwóch synów.
Jest autorem m.in. rysunków do książki „Okupacyjne wspomnienia z Borysławia i opowiadania z ZSRR” autorstwa Adama Żarskiego i serii fotografii polskich zakładów gazowych z lat 50. Niestrudzenie popularyzował przedwojenną historię Drohobycza. Zmarł w 2016 roku.


Rozmowę wideo nagrał Dominik Czapigo w 2011 w Warszawie, sygnatura AHM_V_0092.

Włodzimierz Kiecuń - galeria